Artykuł oryginalny: <de Montigny-Malenfant, B., Santerre, M.-È., Bouchard, S., Sabourin, S., Lazaridès, A., & Bélanger, C. (2013). Couples’ Negative Interaction Behaviors and Borderline Personality Disorder. American Journal of Family Therapy, 41(3), 259–271. >
Ranga czasopisma: Impact factor: 1,159>
OPIS BADANIA <Celem badania była ocena jakości relacji heteroseksualnych par, w których u kobiety zdiagnozowano zaburzenie osobowości typu borderline. Analizowane różnice pomiędzy negatywnymi zachowaniami związanymi z rozwiązywaniem konfliktów w parach z grupy badawczej i kontrolnej.>
Model badania i metoda: <Badanie przeprowadzono w formie bezpośredniej obserwacji interakcji dwóch grup heteroseksualnych par w warunkach laboratoryjnych. Dyskusje par dotyczyły spornego dla nich tematu. Interakcje par zostały zakodowane przy użyciu trzech skal – wycofanie/unikanie, dominacja i krytyka/atak/konflikt – z Globalnego Systemu Kodowania Interakcji Par.
Dyskusje par były kodowane przez dwa zespoły złożone ze studentów studiów psychologii, którzy przeszli szkolenie w zakresie kodowania interakcji rozwiązywania problemów. Dyskusje trwające 15 minut podzielono na trzy 5-minutowe segmenty. Każdy segment oglądano dwukrotnie: raz w celu zakodowania zachowań kobiety i raz w celu zakodowania zachowań mężczyzny. Dla każdego z trzech negatywnych wymiarów zachowania kobiety oceniano na 4-punktowej skali Likerta: 0 = (zachowanie) niewidoczne, 1 = słabo widoczne, 2 = średnio widoczne i 3 = silnie widoczne.
Autorzy badania postawili dwie główne hipotezy:
- W porównaniu z parami z grupy kontrolnej, pary, w których kobieta otrzymała diagnozę borderline, podczas dyskusji prezentują ogólnie bardziej negatywne zachowania związane z rozwiązywaniem problemów;
- Wśród par, w których kobieta otrzymała diagnozę borderline, kobiety przejawiają więcej negatywnych zachowań związanych z rozwiązywaniem problemów niż ich partnerzy.>
Osoby badane: <Grupa badana składała się z 28 heteroseksualnych par, w których kobieta otrzymała diagnozę borderline, w tym: 7 małżeństw, 12 par mieszkających wspólnie oraz 9 par nie mieszkających razem. Średni wiek w tej grupie wynosił 34 lata dla kobiet i 37 lat dla mężczyzn. Kobiety otrzymały diagnozę borderline na podstawie manualu DSM-IV i średnio wykazywały obecność siedmiu symptomów z dziewięciu. Wynik Globalnej Oceny Funkcjonowania (GAF) wynosił 48.82 dla kobiet oraz 67.46 dla mężczyzn. Średnia długość związków par z tej grupy wynosiła 6 lat.
Grupa kontrolna składała się z 82 heteroseksualnych par, które nie zostały przebadane pod kątem zaburzeń osobowości. Spośród 82 par, 39 było w związku małżeńskim, a 43 w konkubinacie. Kobiety miały średnio 34 lata, natomiast ich partnerzy mieli średnio 37 lat. Pary mieszkały razem średnio siedem lat i siedem miesięcy.>
Najważniejsze wyniki: <Pierwsza hipoteza została wzmocniona. Kiedy połączono trzy negatywne zachowania, pary, w których u kobiety zdiagnozowano borderline, miały istotnie wyższe wyniki ogólne niż pary z grupy kontrolnej. Gdy każde negatywne zachowanie było analizowane oddzielnie, wyniki pokazały, że pary z grupy badanej miały istotnie wyższe wyniki w wymiarze Dominacji niż pary z grupy kontrolnej. Badanie wykazało, że nie ma istotnej różnicy dla Wycofania/Unikania lub Krytyki/Ataku/Konfliktu pomiędzy parami.
Druga hipoteza nie została potwierdzona. Badanie wykazało, że różnice między partnerami w negatywnych zachowaniach w parach z borderline nie były statystycznie istotne dla ogólnych wyników negatywnych zachowań. Jednak porównując wyniki z każdego z trzech wymiarów z osobna, badanie ujawniło, że kobiety uzyskały istotnie wyższy wynik w wymiarze Krytyka/Atak/Konflikt niż ich partnerzy. Analiza nie wykazała istotnych różnic między płciami dla Wycofania/Unikania lub Krytyki/Ataku/Konfliktu między partnerami.>
Wnioski autorów: <Po pierwsze, badanie wykazało spójność z poprzednimi badaniami, które wskazały, że negatywne zachowania związane z rozwiązywaniem konfliktów obniżają jakość i stabilność związku.
Po drugie, empiryczne dowody na cierpienie par wynikające z badania stanowią bardziej wiarygodne źródło informacji niż stosowane we wcześniejszych eksperymentach z udziałem parami z borderline kwestionariusze samoopisowe.
Po trzecie, obecność borderline w parze z pewnością nie jest jedynym czynnikiem odpowiedzialnym za przyjmowanie negatywnych zachowań w sytuacjach rozwiązywania konfliktów.
Po czwarte, wyniki sugerują, że gdy jeden członek pary ma borderline, oboje partnerzy przyczyniają się do negatywnych interakcji. Jednym z możliwych wyjaśnień braku różnic między kobietami z borderline, a ich partnerami może być występowanie zaburzeń psychicznych wśród partnerów tych kobiet.
Autorzy wskazują na to, że badanie obejmowało jedynie osoby cierpiące na zaburzenie osobowości borderline. W obliczu braku grupy porównawczej utworzonej z pacjentów z zaburzeniami osobowości inne niż borderline, nie można stwierdzić czy negatywne zachowania w parach interakcji są specyficzne dla tego zaburzenia osobowości. Ponadto, miara behawioralna zastosowana w badaniu, nie została specjalnie dostosowana do dysfunkcyjnych zachowań typowych dla osób z borderline, co może wpływać na interpretację wyników.>
ANALIZA WŁASNA BADANIA
<Biorąc pod uwagę impact factor i liczbę punktów czasopisma na liście ministerialnej można stwierdzić, że jest ono na średnim poziomie, co sugeruje że wnioski z badania należy interpretować z zachowaniem ostrożności.
Metodologia zawiera istotne błędy. Porównanie par z grupy badanej z grupą kontrolną, miało na celu wyciągnięcie wniosków na temat par, w których kobieta otrzymała diagnozę borderline. Autorzy badania nie zbadali jednak grupy kontrolnej pod kątem zaburzeń osobowości, w tym zaburzenia borderline. Istnieje zatem ryzyko, że grupa badana nie różniła się istotnie od grupy kontrolnej, co może podważać wnioski o potwierdzeniu pierwszej hipotezy, wskazującej na różnice pomiędzy parami z grupy badanej i grupy kontrolnej. Ponadto, nie przebadano partnerów kobiet z diagnozą borderline pod kątem zaburzeń osobowości. To zaniechanie, może podważać wiarygodność wniosków na temat drugiej hipotezy o dynamice par z grupy badanej. Brak przebadania partnerów osób z borderline jest o tyle zaskakujący, że uzyskali oni dość niski wynik Globalnej Oceny Funkcjonowania (67/100). Ten uśredniony wynik może ukrywać mężczyzn, którzy charakteryzują się silnymi zaburzeniami psychicznymi (w tym borderline), co może znacząco wpływać na interpretację wyników badania. Warto tez zauważyć, że u kobiet z borderline nie wykluczono innych zaburzeń, które mogą typowo łączyć się z zaburzeniem borderline (np. depresja, lęk uogólniony, lęk społeczny, fobie) i wpływać na wyniki eksperymentu.
Procedura badawcza opierała się na jakości kompetencji obserwatorów interakcji par w zakresie kodowania na skali Likerta. Istnieje prawdopodobieństwo, że studenci studiów licencjackich i magisterskich nie są wiarygodnymi badaczami. Autorzy podają informacje że zostali oni przeszkoleni z kodowania, jednak stopień ich edukacji sugeruje, że mają bardzo ograniczone doświadczenie kliniczne, które może być kluczowe w efektywnym wykorzystaniu skali ilościowej. Ponadto studenci, w przeciwieństwie do doświadczonych badaczy, mogą nie zdawać sobie sprawy z własnych zniekształceń poznawczych oraz innych ograniczeń, które mogą skutkować ich obniżoną obiektywnością i podważać wiarygodność wyników.
Wyniki badania można generalizować jedynie na osoby w średnim wieku. Autorzy nie wzięli pod uwagę faktu, że objawy zaburzenia borderline nie są stałe. Upośledzenie z powodu borderline i ryzyko samobójstwa są największe w wieku młodzieńczym i stopniowo zanikają wraz z wiekiem. Aby móc generalizować na wszystkie pary, w których kobieta otrzymała diagnozę borderline, należałoby wykonać badania w różnych grupach wiekowych.
Podsumowując, ze względu na istnienie wielu ograniczeń, można mieć wątpliwości co do wiarygodności wniosków badania. Warto jednak podkreślić, że jest to pierwsze empiryczne badanie z udziałem par, w których jedna osoba otrzymała diagnozę borderline, co może otworzyć drogę do dalszych badań, które w bardziej rygorystyczny sposób zbadają jakość relacji tych par.>
Wnioski dla praktyki: <Autorzy wysuwają wniosek, że gdy jeden członek pary posiada diagnozę borderline, oboje partnerzy przyczyniają się do negatywnych interakcji. Zakładając, że ten wniosek jest prawdziwy, może on stanowić istotną wskazówkę dla terapeutów, aby maksymalizowali swoja neutralność wobec obojga partnerów podczas wywiadu i pracy terapeutycznej. Ten wniosek sugeruje, że odpowiedzialność za negatywne wzorce interakcji jest współdzielona zarówno przez osobę z diagnozą borderline jak i partnera, który również może cierpieć na zaburzenia osobowości. Ten wniosek jest o tyle istotny, że może pomóc terapeucie w skutecznej psychoedukacji oraz poprawie komunikacji pary. Przykładowo, terapeuta może częściej używając narzędzi które uwzględniają że obie strony przyczyniają się do negatywnych wzorców rozwiązywania konfliktów oraz oboje partnerzy mogą nabyć kompetencje by to zmienić.
Ponadto, wyniki badania wskazują, że pary z borderline nie różnią się aż tak znacząco od par z ogólnej populacji, jak wskazywały na to wcześniejsze badania. Może to stanowić przypomnienie, aby każdy przypadek traktować indywidualnie i uwzględniać, że nie wszystkie pary reprezentują tak samo negatywne wzorce rozwiązywania konfliktów.
W szerszym kontekście, badanie mogłoby stanowić merytoryczne zaplecze dla edukacyjnych kampami społecznych, które pokazywałyby, że pary w których jeden z partnerów ma borderline nie różnią się znacząco we wzorcach rozwiązywaniu konfliktów od par z ogólnej populacji. Propagowanie tej wiedzy mogłoby pomóc w destygmatyzacji tego zaburzenia osobowości i dać nadzieję osobom z borderline na stworzenie satysfakcjonujących relacji i związków miłosnych.>
Opracowanie: <Marta Szymaniak, Uniwersytet SWPS>